Na drie maanden terug in de sloppenwijk.

Oh, nee, zal onze afspraak doorgaan vanmiddag? Het begint te regenen. Waar geen asfalt of stenen liggen verandert de omgeving in modder. En je hebt verschillende soorten modder. Je hebt zand met water en je hebt zand met water en veel afval. Dat laatste verwacht ik aan te treffen in Jinja, waar ik de vrouwengroep hoop te ontmoeten.
Door allerlei omstandigheden is het drie maanden geleden dat ik er voor het laatst was. Lang geleden.
Deze keer kom ik met mijn auto. De weg ernaar toe is een uitdaging. Water stroomt in geulen over de weg. De gaten zitten vol met water. Geen idee hoe diep die gaten zijn. Het vraagt stuurmanskunst om veilig aan te komen en mijn auto niet te veel te beschadigen.
Liza staat al klaar met een plastic kuipstoel.
Voorzichtig loop ik door de modder en het afval naar de plek onder de boom waar de vrouwengroep samenkomt.
Liza verdwijnt aan de overkant tussen de kriskras geplaatste huisjes van modder, houten planken en golfplaten om de vrouwen te waarschuwen dat ik er ben.

Van Liza hoor ik dat de schoenenmaker, die altijd op het bankje onder de boom zit te werken, regelmatig heeft gevraagd wanneer de muzungu (blanke) weer terug komt. Hij heeft er een aantal keren bij gezeten en alles meegekregen.
Door de regen zit hij niet op zijn vaste plaats. Hij is deze middag ook welkom. Liza gaat hem opzoeken. En ja hoor, daar komt hij. Hij is deel van deze meeting met alleen maar vrouwen. Hij spreekt ook Engels. Daar ben ik blij mee. Hij kan helpen met vertalen, wat hij ook spontaan doet, want niet alles wordt goed vertaald, merk ik.

Als we beginnen delen de vrouwen dat ze een naaimachine hebben gekocht. Mijn mond valt open. Een naaimachine?!
Direct gaan ze over naar de problemen die ze hebben, dat ze geen kapitaal hebben om stoffen te kopen om het herbruikbare maandverband af te maken en te verkopen en te gebruiken.
Maar wacht even, jullie hebben een naaimachine gekocht?
De laatste keer hebben we het gehad over een savingsgroup. Samen geld sparen om te kunnen investeren. Dit idee hebben ze direct opgepakt en in drie maanden hebben ze een naaimachine kunnen kopen.
‘Kunnen jullie dit trucje niet nog een keer doen?’ Dan blijkt dat er een fabriek is dichtgegaan waardoor enkele vrouwen hun baan zijn kwijtgeraakt en dus ook hun inkomen.
Ik voel een moedeloos gevoel opkomen…

Daarna vraag ik hoe het gaat met de vrouwen en of het mogelijk was om waar we over hebben gepraat, toe te passen.
Ik herinner me het verhaal van een jonge vrouw waarvan de man aan het uitkijken was naar een tweede vrouw. Het maakte haar enorm boos en verdrietig.
Wat kun je doen?
Dit kwam op na het bespreken van de Friendship Cards.
Poeh, dit zijn niet de meest makkelijke situaties.
Ik heb haar geadviseerd om elke dag een wandelingetje te gaan maken met haar man. Te praten over de dag. Wat heb je meegemaakt. Wat maakt je blij, wat maakt je boos.
Nu vertelde ze dat ze dit had gedaan en dat haar man niet meer naar een tweede vrouw op zoek was.
Dit verhaal verhaal klinkt bijna te mooi…
Ik kijk naar Liza, de vertaalster, is dit waar of praat ze me naar de mond?
‘Nee,’ zegt Liza, ‘het is echt waar.’
Hieruit blijkt wat een onmacht en onwetendheid er is. Hoe bouw je een contact, een relatie. Wat doe je om je vriendschappen en huwelijk gezond te houden. Er is zoveel niet bekend. En de eenzaamheid, frustratie, teleurstelling, pijn, maakt zoveel kapot in de huwelijken en gezinnen in Uganda.

Wat een enorm krachtig middel zijn de Friendship Cards. Gemaakt voor kinderen, maar ik gebruik het meer en meer met volwassenen.
De informatie is toegankelijk en het is mogelijk om het toe te passen. Ik ben onder de indruk.

En wat fijn dat de schoenmaker er bij zit. Stel dat hij in de toekomst zijn vrienden uitnodigt, dat er gesprekken tussen mannen en vrouwen gaan plaatsvinden. Dat zou geweldig zijn…