Ik heb een week niet in de spiegel gekeken…
Door: Wilma
Blijf op de hoogte en volg Wilma
15 Juli 2018 | Oeganda, Serere
Hoe mijn haar zit? Geen idee.. En het maakt me ook niet zo uit. Ik kam ’s morgens mijn haar. Als ik even later op de bodaboda stap, waait mijn haar weer in de war. Ik ga me daar niet meer druk over maken. Zo stap ik ’s morgens uit mijn ronde grashuisje in Opunoi, Serere District.
De wandeling naar de wc begint. Langs de grashuisjes van de familie, door het, nu kale, maisveld. Ja, de familie is druk bezig met het verwerken van de maisoogst.
Daar… staat een minibanda (grashuisje). Het dak is niet helemaal bedekt met gras. Voor de opening staat een muurtje van bijeengebonden maisstengels. En toch kan ik van het toiletgrashuisje de weg zien.
Wat heerlijk, dit toilet hoef je nooit schoon te maken: het is een diep gat in de grond.
(…)
Het is bijzonder om deze week iets van het villageleven mee te krijgen. Geen water, geen elektra. Telefoonnetwerk is erg onstabiel en zwak ontvangst. Al de familieleden op een stukje grond…privacy.. Nergens. Van alle kanten word ik ’s morgens begroet: Joka!
Op de veranda van mijn huisje staat al een jerrycan water klaar.
Bathingtime!
Achter mijn huisje is een iets meer dan halfrond-cirkelig muurtje gemetseld. Op ongeveer mijn schouderhoogte. Op de modderige grond liggen her en der wat stenen, los en ongelijk. Een ‘jutezak’ van plastic (waar ze rijst en bonen in vervoeren) ligt op de stenen. Dit is mijn douche.
Ja, ik word fris en schoon onder toekijkend oog van een kalf dat om het hoekje (ja van een ronde muur ☺) komt kijken.
Deze familie heeft een grashuisje om mensen te ontmoeten. We eten daar ons ontbijt: mandazi (soort oliebolachtig cakeje) en thee met melk en heeeeel veeeeel suiker.
Yes, klaar voor het werk van deze dag!
De wandeling naar de wc begint. Langs de grashuisjes van de familie, door het, nu kale, maisveld. Ja, de familie is druk bezig met het verwerken van de maisoogst.
Daar… staat een minibanda (grashuisje). Het dak is niet helemaal bedekt met gras. Voor de opening staat een muurtje van bijeengebonden maisstengels. En toch kan ik van het toiletgrashuisje de weg zien.
Wat heerlijk, dit toilet hoef je nooit schoon te maken: het is een diep gat in de grond.
(…)
Het is bijzonder om deze week iets van het villageleven mee te krijgen. Geen water, geen elektra. Telefoonnetwerk is erg onstabiel en zwak ontvangst. Al de familieleden op een stukje grond…privacy.. Nergens. Van alle kanten word ik ’s morgens begroet: Joka!
Op de veranda van mijn huisje staat al een jerrycan water klaar.
Bathingtime!
Achter mijn huisje is een iets meer dan halfrond-cirkelig muurtje gemetseld. Op ongeveer mijn schouderhoogte. Op de modderige grond liggen her en der wat stenen, los en ongelijk. Een ‘jutezak’ van plastic (waar ze rijst en bonen in vervoeren) ligt op de stenen. Dit is mijn douche.
Ja, ik word fris en schoon onder toekijkend oog van een kalf dat om het hoekje (ja van een ronde muur ☺) komt kijken.
Deze familie heeft een grashuisje om mensen te ontmoeten. We eten daar ons ontbijt: mandazi (soort oliebolachtig cakeje) en thee met melk en heeeeel veeeeel suiker.
Yes, klaar voor het werk van deze dag!
-
16 Juli 2018 - 19:03
Trudy:
Wat een ander leven heb je daar toch :-0. Prachtig om je zo nog te volgen!
Liefs Trudy -
16 Juli 2018 - 21:56
Ina:
Petje af voor je. Vind het mooi om te lezen hoe snel als je eraan "gewend" bent. Het is wel de realiteit waar je nu bent en als jij je niet aanpast maak je het jezelf moeilijk. Chapo! -
17 Juli 2018 - 20:57
Wilma Kok:
Hallo Ina,
Tja, ik kan veel meer aan dan dat ik ooit van mezelf had gedacht. Het gaat vanzelf hier. Heb ook niet zoveel keus. En ja, ik heb het hier goed :-).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
