Ziekjes

Tja, en dan ben ik ineens niet lekker. Zodra ik wat eet heb ik buikkrampen en moet ik rennen naar de wc. En dan moet je weten dat mijn toilet 80 meter van mijn huis is.
Ach, het kan gebeuren: bananen, cola, rijst, proberen veel te drinken. Ik geef het een paar dagen dan zal het wel over zijn.
Dat hoopte ik…
Deze keer dus niet. En ik begon me hoe langer hoe meer energielozer te voelen. Ik geef het nog dit weekend. Als het niet stopt ga ik maandag naar de dokter.
Helaas, het was niet voorbij.
Dus stap ik maandagmorgen in de taxi naar Jinja. Geweldig, je hoeft hier geen afspraak te maken. Best handig als ik moeilijk kan inschatten hoe lang mijn reis van Wairaka naar Jinja gaat duren.
Als ik binnenstap realiseer ik me dat het wel tegen lunchtijd aanloop. Oh, nee, ik hoop dat ik nog voor die tijd geholpen kan worden. Ik krijg een papier waarop ik enkele algemene vragen moet beantwoorden: naam, geboortedatum, adres. Nee, geen verzekeringsnummer of verzekeringsmaatschappij.
Ik ben blij dat ik alle vragen begrijp. Als je in het medische vlak komt, hoop ik dat mijn Engels toereikend genoeg is.
Ik word meegenomen naar de ‘apotheek’ waar mijn temperatuur opgenomen wordt (keurige temperatuur en dat met 35 graden buiten), mijn bloeddruk (is-tie werkelijk wat te hoog?!) en ik word gewogen. Met kleding en schoenen aan word ik gewogen. Als ik de kilo’s zie komen er direct vragen op: is deze weegschaal goed geijkt? Of ben ik werkelijk zoveel kilo’s kwijtgeraakt?
Binnenkort nog maar eens vragen of ik op deze weegschaal mag gaan staan ☺.
Ik mag weer in wachtkamer wachten. Ik had er al op gerekend dat ik veel zou moeten wachten, dus heb ik een boek bij. Kan ik meteen wat werk doen tijdens het wachten.
Dan mag ik naar de dokter. Een vriendelijke man, luistert goed en beantwoord mijn vragen. Om duidelijk te krijgen wat de reden is van mijn klachten gaan we wat onderzoeken doen. Ook op malaria testen, al lijkt dat niet waarschijnlijk.
Een bloedonderzoek en of ontlasting wil inleveren. Ik begin meteen te rekenen. Woensdag ben ik weer in Jinja… Eh… je moet het binnen 20 min. inleveren. Dat gaat mij vanuit Wairaka niet lukken.. Oke, dan moet ik nu buikkrampen gaan organiseren. Aan de overkant van de dokterspraktijk worden bananen verkocht…
Ja, het werkt precies zoals ik de laatste week gewend ben.
Terwijl het onderzoek gedaan wordt, zit ik in de wachtruimte…Nee, niet te lezen. Ik kom in gesprek met een jonge vrouw. En daar rolt een afspraak uit om een vrouwengroep in Jinja te bezoeken en mogelijk het e.e.a. te delen. Wonderlijke ontmoetingen, wonderlijke plaatsen waar dit gebeurt.
Ik mag weer opnieuw naar de dokter en hij deelt mee dat er een parasiet gevonden is. Mogelijk door besmet voedsel.
Verdraait, toch! Ik probeer zo voorzichtig mogelijk te zijn. 5 dagen een antibioticakuur. Twee keer daags een tablet, om de 12 uur.
Tijd om terug te gaan naar de eerste man in de apotheek.
Hij pakt de medicijnen. Het gaat in een wit zakje… aan de buitenkant. De binnenkant is een brief, een verslag. Altijd interessant te zien wat daar beschreven is ☺. Deze zakjes maken is een business. In de Central Market zie ik mensen knippen, vouwen en plakken.
De medicijnen krijg ik zonder bijsluiter met de beschrijving 1x2 na het eten…
What?! In 1 keer twee tabletten? De dokter zei 2 keer 1 tablet.
Deze man kijkt me aan. Hij maakt niet duidelijk hoe het moet. Ik besluit om het advies van de dokter op te volgen. Lijkt me logisch.
Hoe snel kun je hier verwarring over krijgen. Hoe interpreteer je 1x2??
Dan kom ik bij de receptie. Er wordt meteen afgerekend. Ik krijg een rekening van 52.000 shillingen om te betalen (rond de €13,-).
In twee uur sta ik weer buiten. Wow! Onderzoeken en direct uitslag!
Thuis ga ik wel even googlen op het medicijn wat ik gekregen heb. En op ‘parasiet in je darmen.’
Ik ga de tabletten braaf slikken…
Ben nu ruim drie dagen verder. En het werkt. Hoera!