In de discobus
Door: Wilma
Blijf op de hoogte en volg Wilma
08 September 2019 | Kenia, Nairobi
De eerste keer Nairobi (hoofdstad van Kenia). Overweldigend. Aankomen in het donker. Gebouwen met 25 verdiepingen, lichtjes, vrouwen in strakke broeken en korte rokjes, winkels zoals in het westen…
Ik ben me ervan bewust dat ik dit ontwend raak.
Dit moderne, westerse centrum is niet mijn bestemming.
Als ik de bus uitstap word ik opgewacht door drie Keniaanse mannen die resoluut op me afstappen. Ik ben de enige blanke die uit de bus stapt…
‘Hello Wilma!’
Barrach!
Ik herken hem van Migori (Zuid Kenia) in december verleden jaar.
Hup, mijn koffer met wieltjes gaat op de schouders en we banen ons een weg door de enorme drukte in de straten.
Zoveel mensen, op de trottoirs zijn stalletjes waar mensen hun spullen verkopen. Ik probeer het tempo bij te houden met mijn gekneusde voet. Als ik m’n koffer op de schouder van die Keniaan maar in het oog houd, dan ben ik bij de juiste mensen.
We komen bij een busstation. De bussen zijn een bezienswaardigheid. Kunststukken zitten erbij: veelkleurig, knipperende gekleurde lichtjes van buiten en binnen, in een thema.. Als je binnenstapt is het donker. 5 stoelen op een rij.. Even snel tellen: er kunnen zo’n 50 mensen in deze kleine busjes. Knipperende lichtslingers… en dan de muziek. Zo luid. Ik kan mijn eigen gedachten niet verstaan.
Na zo’n 40 minuten stappen we uit. Een totaal andere omgeving. Beetje schimmig, grauw, geen groen, armoede. We bellen aan bij een guesthouse. De veranda zit helemaal achter tralies.
Dit is de komende dagen mijn plek. Zelfs voor de deur van mijn kamer zit een traliedeur.
Welkom in de andere wereld van Nairobi.
Kan ik hier over straat als blanke vrouw?
Ik weet het niet.
De mensen zorgen goed voor mij. Ik krijg geen kans om alleen rond te wandelen.
De komende dagen kan ik drie keer spreken op een vrouwenconferentie.
En na afloop? Dan mag ik om 5.30 uur opnieuw die discobus in.. op weg naar mijn stille, groene plekje in Uganda.
-
08 September 2019 - 20:04
Bregtje:
Ohh Wilma, een discobus -
08 September 2019 - 20:39
Mike:
Hoi Wilma, jij maakt toch ook van alles mee, hé? Wat een avonturen! Maar dat kan gebeuren, wanneer we bereid zijn achter de Heer aan te gaan.
Wat een voorrecht, dat je ook weer op die vrouwenconferentie mocht spreken. Ik twijfel er niet aan, dat je ook daar veel open en hongerige harten onder je gehoor hebt gehad.
En de mensen intussen hier in het 'verstandige en wel ontwikkelde' westen?
Die vinden dat ze alles inmiddels veel beter weten dan Degene die hen schiep, met alle gevolgen van dien..... En dat, terwijl de mensen die naar jou toekomen en het gehoorde in de praktijk willen brengen, misschien uiteindelijk wel veel verstandiger zullen blijken te zijn! Misschien brengt de Heer je nog wel eens op een spreek-tournee hier in Nederland. Kon zo maar eens heel nuttig zijn!
Hou vol, je bent immers een zegen en ik wens je ook opnieuw God's leiding, diepe zegen en bescherming toe!
Hartelijke groet, Mike -
08 September 2019 - 21:06
Ina:
Weer een heel verhaal van je. Ja, de discobus, het woord zegt het al hè. Lampjes horen erbij..
Maar hoe gaat het met jou zelf? Kan je voor zo'n groep vrouwen spreken als je malaria hebt?
Ik denk, dat je moe en koortsig moet zijn met malaria. Waarom? In Groningen (vroeger..hi hi) hebben we tegenover ons een zendeling gehad te wonen, waarvan de kinderen toen ook malaria hadden. En die waren echt goed ziek... Vandaar dat ik zoiets heb van: kan ze dit wel doen?
Goed van je om door te zetten. We wensen jou beterschap en het allerbeste toe en Gods zegen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
