Ik voel me totaal niet oké…

Zo ongelooflijk moe, geen eetlust, de tranen springen maar zo in mijn ogen.
Vandaag bracht ik een bezoekje aan de nicht van Elisja. die ik in Wairaka ontmoette.
‘Mijn nicht werkt met tienermoeders, zou jij een keertje daar willen komen om ze te bemoedigen?’
En zo kwam het dat ik op deze zaterdagmorgen mijn tas volstopte met mogelijke lessen. Elisja wees mij de weg naar het dorpje van zijn nicht. Een weg vol enorme hobbels en diepe kuilen. Ik ben zo blij met mijn hoge, sterke auto. Hij heeft wat te lijden hier.
We bereiken een kerkgebouwtje gemaakt van stokken en golfplaten. Een half afgebouwd stenen schooltje van drie lokalen.
We worden hartelijk ontvangen door de nicht van Elisja. En even later komt er een groepje jonge vrouwen… eh, jonge meiden aangewandeld met baby’s in de armen en peuters aan de hand.
Er volgt een wat verlegen kennismaking. Dan gaan we zitten in het kerkje. Ik kijk es goed. Het zijn nog kinderen. Kinderen met kinderen…
Ik kan niet goed de woorden vinden wat er door me heen gaat. Het klopt niet wat ik zie en toch is het realiteit.
‘Hallo, was 11 jaar toen ik werd verkracht en nu heb ik een kind.’
‘Ik ben verkracht, ik weet niet door wie. Ik ben 5 maanden zwanger en 15 jaar…’ Ze durft me niet aan te kijken, geeft me geen hand, spreekt geen woord. Trauma!
Ik ben geschokt van wat ik hoor en wat ik zie. Wat heb ik hier nog te zeggen en te doen? Het is te groot, te aangrijpend.
Ik begin te vertellen wie ik ben en wat ik doe in Uganda. Ik besluit om de 4 bekers in te zetten. Deze staan symbool voor de aspecten van de mens (lichaam, emoties, geestelijk, sociaal). Wanneer dit in balans is, ben je op je best. Wat gebeurt er wanneer je lichaam niet in balans is? Het heeft ook effect op je emoties…
De jonge moeders kijken geïnteresseerd. Eén van hen spreekt uit en ik laat zien met de bekers wat er gebeurt.
Dan breekt een jonge moeder. Ze kan niet vertellen hoe de (dis)balans in haar leven is. Ze huilt, een baby van 6 weken aan de borst. Ik ga naast haar zitten, sla een arm om haar heen. Ik zie de baby naar haar kijken. Moeder wist de tranen weg, ze huilt geluidloos. De baby kijkt haar met grote ogen aan. Ook de baby krijgt natte ogen.
Wat een pijn, wat een geschondenheid, wat een verdriet, wat een onmogelijke levenssituatie.
De meisjes zijn thuis niet meer gewenst, worden weggestuurd. Niemand die voor ze zorgt. Met alle ervaringen die ze hebben meegemaakt.
Ik kan alleen maar een arm om ze heen slaan. ‘Huil maar, het is vreselijk en het is pijnlijk en moeilijk.’

Ik ben welkom om weer terug te komen. Ze kijken uit naar een 1 op 1 gesprek (met vertaler) met mij.
Ik voel me geraakt, diep geraakt, boos, overweldigt door de moeilijkheden en trauma’s. En toch… ik ga terugkomen. Terug om te luisteren naar deze jonge moeders (41 jonge moeders onder de 18 jaar) en kijken of ik informatie kan delen met ze en met de leiders van dit project. Nadenken: hoe kun je hier een vuist tegen maken. Want het gebeurt nog steeds…

Dit in de aanloop naar Kerst.
Mijn hart huilt… Wat een verrotte wereld. Wat doen we, mensen, elkaar aan. Als we elkaar niet respecteren. Onszelf niet in het juiste perspectief zien.
God! Het schreeuwt uit naar uw komst op de wereld. Wanneer komt de dag dat U alles recht zal zetten?!
En nu? Ik luister naar dit lied. Ga naar bed en bidt dat alle meisjes in Uganda veilig mogen zijn, deze nacht en deze vakantie.

Lied: Marantha van Sela
https://www.youtube.com/watch?v=yEq88HZT6DY