Parkeren

Sta ik daar mijn autosleutel in de groene Prado te frommelen. Het lukt niet.
‘Pfft.. 30 jaar oude auto's,’ schiet het door mij heen.
'Nee, ik betaal echt niet die parkeerticket. Kijk maar, ik heb al betaald.’

De beste jongeman van de parkeertickets, wil iets zeggen, ik luister niet. 'Elke keer gedoe met de parkeertickets’ schiet het door mij heen.

Ik krijg de autodeur maar niet open.
'Potjandorie!'

‘Mevrouw, dit is niet uw auto.’

Ik kijk op, en zie mijn auto staan, de tweede groene Prado in de lijn. Mijn auto zonder parkeerticket. Dat klopt want ik had 5 min geleden bij zijn collega al betaald.
Al die groene Prado's ook in Jinja...
Mijn korte lontje vandaag..

Hoe werkt parkeren in Jinja?
Je parkeert je auto en je doet je boodschappen en je klussen. Als je terugkomt vind je een ticket onder je ruitenwissers. Dan moet je opzoek naar de pakeerticketman/vrouw die verantwoordelijk is voor die straat. Je herkent ze aan de gele hes die ze dragen. Je betaalt 1500 UGX (€0,36). Je krijgt het andere deel van de ticket. Beide leg je op je dashboard en dan kun je de hele dag overal parkeren. Soms zie je de parkeerticketman/vrouw niet. Ik wil best even wachten en uitkijken naar ze. Soms vind je ze niet… Dan stap ik maar in en ga verder. Dat heb ik in december een keer gedaan. De ticket had ik steeds op het dashboard. Misschien heb ik nog een keer de gelegenheid om deze te gaan betalen.

‘Wat zit daar nu onder mijn ruitenwisser? Een ticket en een A4 brief… ‘
Ik sta geparkeerd bij het veldje waar de creatievelingen hun kunstwerken verkopen. Als je in Jinja bent geweest weet je welk plekje ik bedoel. Ze zijn altijd hartelijk en vriendelijk en kunnen je begroeten in meerdere talen. Ondertussen weten ze dat ik geen toerist ben, nu krijg ik andere gesprekken met ze.
Deze gasten zien de brief en mijn gezichtsuitdrukking. Ze komen en lezen mee. ‘Oh, je moet betalen. Gewoon niet gaan, ze willen alleen maar geld.’
Dat zou best kunnen, maar om niet te gaan en meer ellende op de hals te halen, daar heb ik helemaal geen zin in. Balen.. ik zou naar Mama&Me gaan… Daar gaat mijn planning.
De brief klinkt nogal intimiderend. Ik moet vandaag op het kantoor komen om dit op te lossen. Welk kantoor? Dat staat er dan weer niet bij.
De jongens leggen het me uit. Dan zeg ik: ’Ga je met mij me?’ Het lijkt me handig om een local mee te hebben.. Dan zit ik ineens met twee jongens in mijn auto. Op naar het kantoor.
Het eerste kantoor: ‘Nee, je moet hier niet zijn.’
We rijden naar de tweede locatie. Gelukkig niet zo ver daar vandaan.
‘Nee, hier moet je niet zijn, het is een stukje terug.’
Weer in de auto en op de derde locatie zijn we aan het juiste gebouw maar het verkeerde kamertje.
De jongens lopen voor me uit. Dit gaan ze even regelen voor de muzungu (blanke). Ze beginnen te vertellen, laten de brief zien… op hoge poten… Dat lijkt me nu niet de juiste weg.
‘Ho stop, wacht’ zeg ik ‘mag ik het vertellen?’ Ik leg het uit wat er is gebeurd, laat de onbetaalde ticket zien en wil betalen.
Dat gaat zomaar niet. Er wordt in de computer gekeken. Nergens is mijn nummerbord te vinden… Zou ik de dans ontsnappen?
Dan komen we erachter dat mijn bonnetje van december 2019 is.. Dat jaar is afgesloten in de boeken…
Oke, ik kan betalen, het bonnenboekje wordt tevoorschijn gehaald. Ik wil mijn 1500 UGX geven. Dat wordt niet geaccepteerd.
‘Lees de laatste regel’ klinkt het bars.
‘Parkeren op eigen risico…’ Wat bedoelt ze toch?
‘Laatste regel’. Ik lees de regels er boven. Wanneer je niet binnen 48 uur betaald heb je een boete van 20.000 UGX.
Ik zucht. Oke, laat ik maar betalen. Hier ga ik niets winnen of medewerking krijgen.
‘We hebben ons systeem geüpdatet, dat betekent dat je overal je ticket kan betalen. Je hoeft niet te wachten op de parkeerticketman/vrouw van de straat waar je geparkeerd staat’.
Oh Uganda, communicatie…
Er wordt niets gecommuniceerd.
Oke, ik weet wat ik kan doen.
Uit narigheid koop ik meteen een sticker voor twee maanden die ik op mijn voorruit kan plakken, waarvoor ik nu in 1x betaal.
Achteraf bereken ik dat deze sticker duurder is dan het aantal keren dat ik in Jinja ben.
Eén voordeel: ik hoef niet meer uit te kijken naar de parkeerticketman/vrouw. Ik hoef niet meer voor klein geld te zorgen. Laat ik de komende twee maanden er maar van genieten.