Wat poppetjes doen...
Door: Wilma
Blijf op de hoogte en volg Wilma
22 Mei 2020 | Oeganda, Wairaka
‘Ik zie dat je je poppetje (jezelf), in de ruimte tussen je vader en moeder zet..’
Hij knikt, kijkt van zijn vader naar zijn moeder. Dan naar het poppetje op tafel.
‘Is het oke voor jou om daar te zijn?’
Hij schudt zijn hoofd, verlegen, kijkt naar beneden. ‘Nee’ klinkt het.
Zijn vader en moeder kijken hem aan.
Vader begint wat te lachen.
Binnen drie minuten in deze Ugandese familie in Serere staat het probleem zichtbaar op tafel.
Ongemakkelijk en vragend kijken ze me aan… Ik zeg even niets en laat de stilte er zijn.
De moeder heeft om mij gevraagd omdat het niet goed gaat in de familie. Ik had gehoord dat vader eerst niet wilde, toen toestemde en zich later weer terugtrok. Het is bijzonder dat, na onze aankomst op de compound van deze familie, aankomt fietsen. Eerst even badderen en omkleden voordat hij bij ons komt zitten op de houten klapstoeltjes die hij maakt.
‘Kun je je voorstellen dat jullie zoon zich niet prettig voelt hier?’ vraag ik terwijl ik naar de poppetjes op het tafeltje wijs.
‘Hoe zou je willen dat het eruit ziet?’
En dan zie ik wat ieder couple wil: samen zijn, dicht bij elkaar.
Voordat ik het weet, komen er veel onuitgesproken verwachtingen op tafel, pijnlijke ervaringen, onvrede, invloed van (schoon)familie.
Deze man en vrouw zijn elkaar helemaal kwijt terwijl ze samen willen zijn.
Ik geef ze een gesprekspunt, sta op, wenk mijn vertaler Simon en collega Abel om me te volgen. Iedereen kijkt me aan: ‘Kom Simon en Abel, we gaan daarheen en ik wijs naar een schaduwrijke plek een stukje verderop. Het couple kijkt me aan: ’Ja, jullie mogen met elkaar praten en wij hoeven niet te horen wat jullie zeggen.’ Ik zie dat ze zich ongemakkelijk voelen. Ik knik ze toe. (Wat is het toch lastig om een taalbarrière te hebben.)
Ze beginnen met elkaar te praten en ook naar elkaar te luisteren.
Na ruim 3 uur verlaten we deze familie. Het was een intensieve ontmoeting. Terwijl we naar ‘huis’ lopen, horen we snelle voetstappen achter ons. De man, met een kip in zijn armen. ‘Dank, dank jullie wel!’
Ik kijk hem in zijn ogen en zie diepe dankbaarheid.
Al de andere dagen die we nog in Serere doorbrengen, komen we hem tegen. Als hij bij iemand klapstoeltjes maakt, als hij naar huis fietst. Elke keer een brede glimlach en zwaaien. Als Abel en ik na vijf dagen Serere achter ons laten, vraag ik me af of het wel allemaal land bij de mensen en of ze verder kunnen.
Pas over vier weken komen we terug. (eh, door de corona lockdown is het al meer dan 10 weken geleden en het gaat nog wel even duren…).
Via Simon, de vertaler, hoor ik dat de vrouw bij Simon gekomen is. Opnieuw om te bedanken. ‘Wie zijn deze mensen? Van welke kerk komen ze?’
Wij zijn gepassioneerd over families. Daar willen we in investeren. We volgen de principes van God die we in de Bijbel lezen. Van welke kerk we zijn…dat laten we voor nu in het midden.
Ik kijk er naar uit om jullie na de lockdown weer te ontmoeten!
Hij knikt, kijkt van zijn vader naar zijn moeder. Dan naar het poppetje op tafel.
‘Is het oke voor jou om daar te zijn?’
Hij schudt zijn hoofd, verlegen, kijkt naar beneden. ‘Nee’ klinkt het.
Zijn vader en moeder kijken hem aan.
Vader begint wat te lachen.
Binnen drie minuten in deze Ugandese familie in Serere staat het probleem zichtbaar op tafel.
Ongemakkelijk en vragend kijken ze me aan… Ik zeg even niets en laat de stilte er zijn.
De moeder heeft om mij gevraagd omdat het niet goed gaat in de familie. Ik had gehoord dat vader eerst niet wilde, toen toestemde en zich later weer terugtrok. Het is bijzonder dat, na onze aankomst op de compound van deze familie, aankomt fietsen. Eerst even badderen en omkleden voordat hij bij ons komt zitten op de houten klapstoeltjes die hij maakt.
‘Kun je je voorstellen dat jullie zoon zich niet prettig voelt hier?’ vraag ik terwijl ik naar de poppetjes op het tafeltje wijs.
‘Hoe zou je willen dat het eruit ziet?’
En dan zie ik wat ieder couple wil: samen zijn, dicht bij elkaar.
Voordat ik het weet, komen er veel onuitgesproken verwachtingen op tafel, pijnlijke ervaringen, onvrede, invloed van (schoon)familie.
Deze man en vrouw zijn elkaar helemaal kwijt terwijl ze samen willen zijn.
Ik geef ze een gesprekspunt, sta op, wenk mijn vertaler Simon en collega Abel om me te volgen. Iedereen kijkt me aan: ‘Kom Simon en Abel, we gaan daarheen en ik wijs naar een schaduwrijke plek een stukje verderop. Het couple kijkt me aan: ’Ja, jullie mogen met elkaar praten en wij hoeven niet te horen wat jullie zeggen.’ Ik zie dat ze zich ongemakkelijk voelen. Ik knik ze toe. (Wat is het toch lastig om een taalbarrière te hebben.)
Ze beginnen met elkaar te praten en ook naar elkaar te luisteren.
Na ruim 3 uur verlaten we deze familie. Het was een intensieve ontmoeting. Terwijl we naar ‘huis’ lopen, horen we snelle voetstappen achter ons. De man, met een kip in zijn armen. ‘Dank, dank jullie wel!’
Ik kijk hem in zijn ogen en zie diepe dankbaarheid.
Al de andere dagen die we nog in Serere doorbrengen, komen we hem tegen. Als hij bij iemand klapstoeltjes maakt, als hij naar huis fietst. Elke keer een brede glimlach en zwaaien. Als Abel en ik na vijf dagen Serere achter ons laten, vraag ik me af of het wel allemaal land bij de mensen en of ze verder kunnen.
Pas over vier weken komen we terug. (eh, door de corona lockdown is het al meer dan 10 weken geleden en het gaat nog wel even duren…).
Via Simon, de vertaler, hoor ik dat de vrouw bij Simon gekomen is. Opnieuw om te bedanken. ‘Wie zijn deze mensen? Van welke kerk komen ze?’
Wij zijn gepassioneerd over families. Daar willen we in investeren. We volgen de principes van God die we in de Bijbel lezen. Van welke kerk we zijn…dat laten we voor nu in het midden.
Ik kijk er naar uit om jullie na de lockdown weer te ontmoeten!
-
22 Mei 2020 - 17:27
Trudy:
Wow Wilma wat is dit mooi om te lezen. En wat gaaf hoe jij POPtalk hebt ingezet in dit gezin. Dit gaf inzicht en werkte helend. Geweldig hoe God door jou heen werkt! -
22 Mei 2020 - 19:01
Bregtje:
Zo ontroerend mooi!!! -
22 Mei 2020 - 20:10
Ina:
Wilma, ik heb een mooie kaart gekregen met een mooie tekst. Deze is niet alleen hier van toepassing, maar ik dacht ook wel bij jouw. Na jouw verhaal hierboven kwam het direct bij me boven. Ik geef het graag door.
Er boven staat: Gezegende Pinksterdagen
De vrucht van de Geest is echter:
liefde, blijdschap, vrede
geduld, vriendelijkheid
goedheid, geloof,
zachtmoedigheid,
zelfbeheersing.
Gal. 5: 22
Is dit niet datgene wat jij uitstraalt, doorgeeft in je werk?
We wensen jou Gods zegen toe. liefs van ons -
22 Mei 2020 - 21:22
Martin Erica:
Wilma, dit is geweldig. Dit geeft je een diepe bevrediging en de wetenschap dat je aanwezigheid daar zin heeft en bijdraagt aan de groei van Gods Koninkrijk. Wow. En ja, Galaten 5:22 gaat wel op, inderdaad.
Heel mooi, hoe is het verder met je?
Martin en Erica
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
