‘Ik heb mijn giraffenhart meegenomen… ‘

English version below.

‘Ik heb mijn giraffenhart meegenomen… ‘

Ik kijk opzij, naast mij in de auto zit een trotse, lange Ugandees met grote handen en een markant gezicht. Ietwat verlegen kijkt hij me aan.

‘Zijn giraffenhart meegenomen?!’ Ik val even stil en maak een paar stuurbewegingen om de kuilen te vermijden…

Ik ken deze man een paar maanden. De aanleiding was een hulpvraag van de familie omdat hij geweld had gebruikt tegen zijn schoonzus.

En nu zegt hij dat hij zijn giraffenhart heeft meegenomen. Dan heeft hij toch geluisterd naar wat ik deelde over geweldloos communiceren. De giraf staat symbool voor luisteren, je gevoelens uitspreken en een verzoek doen. De jakhals daarin tegen staat voor agressie, eisen.

We rijden terug naar huis na een bijeenkomst om een geweldsincident te settelen.

Een 7-jarig neefje is gisteravond geraakt in zijn gezicht met een stok. Hij woont bij zijn oma. Zijn moeder hebben meegenomen om haar zoon te zien en te regelen wat er nu geregeld moet worden.

Ik ben gevraagd om mee te gaan en deze bijeenkomst te leiden. Eerlijk gezegd heb ik geen idee wat me te wachten staat. Ik weet dat dit soort bijeenkomsten heel heftig kunnen zijn. De hele community is erbij betrokken. We weten niet hoe de sfeer op dit moment is. Ik vertrouw op de techniek die ik heb geleerd en wil gebruiken. We komen aan een sloppenwijk deel van het dorp. De mensen hebben mij mogelijk es langs zien rijden en nu kom ik (als witte vrouw met een auto) met de familie van het slachtoffer mee. Welke positie geeft me dat?

Als we uitstappen worden er direct plastic stoeltjes onder een afdakje tussen twee huisje klaargezet. En dan begint het wachten en kijken. Neefje komt aangelopen met een oog helemaal dicht. Sjonge, dit ziet er niet goed uit. Ik hoop niet dat hij blind is worden. Ik leg de kaarten van de GevoelsVerkenner (www.greetjewelten.nl) op de grond. Ik vraag aan het neefje welke GevoelsVerkenner hem aanspreekt. Hij stapt op de ‘Graver’. Hij vertelt me dat hij boos is en dan hij wil dat de pijn in zijn ogen voorbij gaat.

Ondertussen zijn oma en de dader en een lokale leider er ook. Normaal leidt een lokale leider dit soort bijeenkomsten. Hij vindt het goed dat ik het doe. Ik start met de ‘stress-chart’ van Family System Trauma van dr. Scott Sells (www.familytrauma.com )

Als oma, moeder, neefje en de dader hun stress level gemarkeerd hebben op een lijn van 0-100, vraag ik wat hen dit level geeft.

Stukje bij beetje komt het verhaal eruit. Drie jongens waren aan het vechten en de dader heeft neefje gepakt, een (niet te schone) stok gepakt en hem gesommeerd op de grond te gaan liggen. Op het moment dat hij uithaalt, komt neefje omhoog en raakt hem in het gezicht.

Hij is een jongeman, met een vrouw en twee jonge kinderen, geen baan en uit verveling en het wegduwen van gevoelens, wordt er alcohol gedronken… Met dit tot gevolg. Om ons heen groeit de groep belangstellenden. Ondertussen vul ik de grote vellen papier met antwoorden van de betrokken mensen.

‘This is science’ hoor ik iemand uit het publiek zeggen. In mijzelf glimlach ik erom. Deze manier heeft een geweldloze manier van communiceren en iedereen doet mee.

‘In deze situatie zijn er alleen maar slachtoffers’, concludeer ik. ‘Wat kunnen we nu doen?’

Er moeten afspraken gemaakt worden over de financiën. Neefje moet naar een ziekenhuis om zijn ogen te laten onderzoeken. Dat betekent: vervoerskosten, consult en medicatie, eten. Niemand heeft dit geld. En van een kale kip kun je niet plukken.

Ik geef aan dat ik ze de volgende dag mee kan nemen naar de stad in de auto. Daarvoor zal ik geen kosten rekenen. Ik vraag de community wat ze kunnen doen: ’Elke shilling helpt. Het gaat niet om het de dader makkelijk te maken, maar voor het zicht van neefje. Dat is het doel. Hij heeft behandeling nodig..’ Ik kijk de kring rond. Er wordt onderling gesproken en besloten dat we de volgende dag terugkomen om neefje op te halen.

Ik sta verbaasd hoe rustig en geordend deze bijeenkomst is verlopen. Mijn vertaler vertelt me dat de dader van de alcohol af wil. Ik heb met hem en een oom nog een gesprek. Ik ga een plan voor hem schrijven, zodat hij zijn stappen gaat zetten om van de alcohol af te komen. Oom is een wijze man en hij wil meewerken in dit plan.

‘Jij hebt je giraffenhart meegenomen…Wow’, zeg ik, onder de indruk. ‘Wat is er veel in jouw leven gebeurt de laatste maanden…’

Hij lacht naar mij, schokschoudert en kijkt uit het raam. ‘Ik ben trots op je,’ voeg ik toe.

De volgende dag halen we neefje op en brengen hem naar een dokter. Hij had nog een splinter in zijn oog. Dat is eruit gehaald. Het oog is nu open en neefje lacht weer. Het is nu tijd geven zodat de zwelling weg kan gaan. En dan kan er gekeken worden hoe de situatie is. Voor nu lijkt het goed te zijn.

Hoe het zit met de rekening? Daar heb ik nog maar even niet naar gevraagd. Het allerbelangrijkste is dat hij zijn zicht heeft behouden.

Dit is een flinke wake-up call voor de dader, gelukkig is het met een sisser afgelopen. De komende periode houd ik contact met deze families op afstand. Zodra het kan, ga ik ze weer opzoeken in Serere.

“I brought my giraffe heart…”

I look sideways, next to me in the car is a proud, tall Ugandan with large hands and a striking face. He looks at me somewhat shyly.

“You brought your giraffe heart?!” I pause and make a few steering movements to avoid the potholes in the road…

I've known this man for a few months. The reason was a request from the family because he had used violence against his sister-in-law.

And now he says he brought his giraffe heart. Then he listened to what I shared about non-violent communication. The giraffe symbolizes listening, expressing your feelings and making a request. The jackal in contrast stands for aggression, demands.

We are driving back home after a meeting to settle a violent incident.

A 7-year-old nephew was hit in the face with a stick last night. He lives with his grandmother. Taking his mother to see her son and arrange what needs to be arranged now.

I have been asked to come along and lead this meeting. Honestly, I have no idea what awaits me. I know that these kinds of meetings can be very intense. The whole community is involved. We don't know what the atmosphere is like right now. I trust the technique I have learned and want to use. We arrive at a slum part of the village. People may have seen me driving by and now I (as a white woman with a car) come with the victim's family. What position does that put me in?

When we get out, plastic chairs are immediately placed under a roof between two houses. And then the waiting and watching begins. Nephew comes in with one eye completely closed. Boy, this doesn't look good. I hope he hasn't gone blind. I put the cards of the Feeling Explorer (www.greetjewelten.nl ) on the floor. I ask the nephew which Feeling Explorer appeals to him. He steps onto the Digger. He tells me he is angry and then he wants the pain in his eyes to pass.

Meanwhile, grandma and the perpetrator and a local leader are also there. Normally a local leader leads these kinds of meetings. He's okay with me doing it. I start with the Stress Chart of Family System Trauma by Dr. Scott Sells (www.familytrauma.com)

If grandma, mother, nephew and the perpetrator have marked their stress level on a line from 0-100, I ask what gives them this level.

Little by little, the story unfolds. Three boys were fighting and the perpetrator grabbed nephew, took a (not too clean) stick and ordered him to lie down on the floor. As he lashes out, Nephew rises up and he hits him in the face.

He is a young man, with a wife and two young children, no job and out of boredom and pushing away feelings, alcohol is drunk… With this as a result. The group of interested people is growing around us. In the meantime I fill the large sheets of paper with answers from the people involved.

'This is science' I hear someone say from the audience. I smile to myself. This way has a non-violent way of communicating and everyone participates.

“There are only victims in this situation,” I conclude. "What can we do now?"

Financial arrangements must be made. Nephew has to go to a hospital to have his eyes examined. That means: transport costs, consultation and medication, food. Nobody has this money. And you can't pluck from a bald chicken.

I indicate that I can take them to the city in the car the next day. I will not charge for this. I ask the community what they can do: 'Every shilling helps. It's not about making it easy for the perpetrator, but for the nephew's view. That's the goal. He needs treatment..' I look around the circle. We talk and decide that we will come back the next day to pick up nephew.

I am amazed at how calm and orderly this meeting went. My translator tells me that the perpetrator wants to get rid of alcohol. I have a conversation with him and an uncle. I'm going to write a plan for him so that he starts taking his steps to get off the alcohol. Uncle is a wise man and he wants to cooperate in this plan.

“You brought your giraffe heart…Wow,” I say, impressed to the Ugandan in my car. “How much has happened in your life in the last few months…”

He smiles at me, shrugs and looks out the window. "I'm proud of you," I add.

The next day we pick up nephew and take him to a doctor. He still had a splinter in his eye. That has been taken out. The eye is now open and nephew smiles again. It is now time for the swelling to go away. And then we can look at the situation. For now it seems to be fine.

What about the bill? I haven't asked about that yet. The most important thing is that he has preserved his sight.

This is a considerable wake-up call for the perpetrator, fortunately it ended with a fizzle. In the coming period I will keep in touch with these families at a distance. As soon as I can, I will visit them again in Serere.