IK heb je nodig
Door: Wilma
Blijf op de hoogte en volg Wilma
23 November 2020 | Oeganda, Wairaka
‘IK heb je nodig…’
Het is stil na deze woorden. Heel stil.
Het galmt na in mijn oren: ’IK heb JOU nodig.’
Een tienjarige jongen spreekt het uit tegen zijn twintig jarige zus.
Hij kijkt haar aan. Zij kijkt naar beneden. Het lijkt of ze het niet gehoord heeft.
‘Samina…. Heb je dit gehoord?’ Een bijna onzichtbaar knikje met het hoofd.
‘Samina… kijk eens naar je broertje.’
Het is stil, er gebeurt niets. In ieder geval niets zichtbaars.
Bas, de tienjarige, kijkt onafgebroken naar zijn zus. Hij herhaalt: ‘Mag IK JOUW beste vriend zijn? IK heb JOU nodig!’
Samina kijkt op, hun ogen ontmoeten elkaar. Bas komt overeind met open armen en omhelst zijn zus.
Wat een helende woorden en actie.
Broer en zus met zo’n groot verdriet nu ze hun 15-jarige broer moeten missen. Het is snel gegaan de laatste weken. Hij kon niet meer, z’n hart wilde niet meer. Hij had zo’n pijn en is heengegaan. Wat wordt hij gemist. In deze cultuur is het niet normaal om over je verdriet te praten, je emoties te uiten na de begrafenis. Iedereen loopt rond met z’n eigen verdriet en dealt ermee. Meestal door te zeggen: ‘God wil het’ of ‘het is in het verleden, het is voorbij. Nu moeten we verder.’
Zo hier en daar krijg ik ruimte om met kinderen en volwassenen te praten over de mensen van wie ze houden, die ze moeten missen.
Het zijn bijzondere ontmoetingen. Deze ontmoeting met Samina en Bas, raakte me diep. Ja, dan gaan er ook tranen over mijn wangen.
Een stukje genezing, opnieuw verbindingen maken is wat hier gebeurde. Door wat ik heb geleerd en nog steeds leer, mag ik naast deze families staan. Met wat ik heb geleerd mag ik een proces op gang brengen. Als dit dan de uitkomst is…
Aan het eind van de middag loop ik terug naar mijn auto. Samina draagt mijn tas. ‘Ik voel me zo vrolijk’ zegt ze. In mijn oren klinkt het als het andere uiterste. Er zijn zorgen rondom Samina. Na het verlies van haar broertje doet ze niets meer. ‘Geen werk, passief, opgesloten’ kreeg ik te horen. ‘Kun jij eens met haar praten?’
Na deze eerste ontmoeting zegt ze dat ze zo vrolijk is… ‘Ja,’ vervolgt ze ‘Het is de eerste keer dat iemand met mij op deze manier hierover praat…’
Ik word stil.
Ik kom met mijn GevoelsVerkenner (www.gevoelsverkenner.nl) en een stukje uitleg over hoe rouw werkt. Het blijken breekijzers om het gesprek op gang te brengen. Om gevoelens te uiten, te begrijpen en verbinding aan te gaan.
Het is stil na deze woorden. Heel stil.
Het galmt na in mijn oren: ’IK heb JOU nodig.’
Een tienjarige jongen spreekt het uit tegen zijn twintig jarige zus.
Hij kijkt haar aan. Zij kijkt naar beneden. Het lijkt of ze het niet gehoord heeft.
‘Samina…. Heb je dit gehoord?’ Een bijna onzichtbaar knikje met het hoofd.
‘Samina… kijk eens naar je broertje.’
Het is stil, er gebeurt niets. In ieder geval niets zichtbaars.
Bas, de tienjarige, kijkt onafgebroken naar zijn zus. Hij herhaalt: ‘Mag IK JOUW beste vriend zijn? IK heb JOU nodig!’
Samina kijkt op, hun ogen ontmoeten elkaar. Bas komt overeind met open armen en omhelst zijn zus.
Wat een helende woorden en actie.
Broer en zus met zo’n groot verdriet nu ze hun 15-jarige broer moeten missen. Het is snel gegaan de laatste weken. Hij kon niet meer, z’n hart wilde niet meer. Hij had zo’n pijn en is heengegaan. Wat wordt hij gemist. In deze cultuur is het niet normaal om over je verdriet te praten, je emoties te uiten na de begrafenis. Iedereen loopt rond met z’n eigen verdriet en dealt ermee. Meestal door te zeggen: ‘God wil het’ of ‘het is in het verleden, het is voorbij. Nu moeten we verder.’
Zo hier en daar krijg ik ruimte om met kinderen en volwassenen te praten over de mensen van wie ze houden, die ze moeten missen.
Het zijn bijzondere ontmoetingen. Deze ontmoeting met Samina en Bas, raakte me diep. Ja, dan gaan er ook tranen over mijn wangen.
Een stukje genezing, opnieuw verbindingen maken is wat hier gebeurde. Door wat ik heb geleerd en nog steeds leer, mag ik naast deze families staan. Met wat ik heb geleerd mag ik een proces op gang brengen. Als dit dan de uitkomst is…
Aan het eind van de middag loop ik terug naar mijn auto. Samina draagt mijn tas. ‘Ik voel me zo vrolijk’ zegt ze. In mijn oren klinkt het als het andere uiterste. Er zijn zorgen rondom Samina. Na het verlies van haar broertje doet ze niets meer. ‘Geen werk, passief, opgesloten’ kreeg ik te horen. ‘Kun jij eens met haar praten?’
Na deze eerste ontmoeting zegt ze dat ze zo vrolijk is… ‘Ja,’ vervolgt ze ‘Het is de eerste keer dat iemand met mij op deze manier hierover praat…’
Ik word stil.
Ik kom met mijn GevoelsVerkenner (www.gevoelsverkenner.nl) en een stukje uitleg over hoe rouw werkt. Het blijken breekijzers om het gesprek op gang te brengen. Om gevoelens te uiten, te begrijpen en verbinding aan te gaan.
-
23 November 2020 - 15:33
Petra:
Wauw, wat een mooi werk doe je Wilma. -
24 November 2020 - 08:35
Bregtje :
zo mooi en kostbaar!! -
25 November 2020 - 22:08
Ina:
...en toen was het stil....schreef je
ook ik ben stil om wat ik las...
Prachtig mooi werk doe je.
We wensen jou de nabijheid van onze Heer.
Hartelijke groet. -
02 December 2020 - 17:25
Claudy:
Hi, mooi om je verhaal te lezen. Weet jij of gevoelsverkenner ook in het Engels leverbaar is? Ik werk in Nigeria met getraumatiseerde kinderen. Mijn Nigeriaanse collega, speltherapeut heeft hier belangstelling voor.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
