Payday!

Ja, zo noemde ik vorige week zondag de dag: Payday… Om 4 uur zouden we elkaar ontmoeten op de vaste plek: Op een grasveldje te midden van de houten huisjes met uitzicht op Lake Victoria. Een prachtig uitzicht. Maar wat is het uitzicht van de mensen hier in deze buurt moeilijk, zwaar.

Ruim een jaar hebben we als groep van de kerk contact met een groep vrouwen. We hebben geluisterd naar hoe hun leven er uitziet en welke oplossingen zij zien. Als groep van de kerk zijn we op zoek naar een nood in de community waar we samen een antwoord op kunnen zijn.

De verwachtingen waren duidelijk: geld en dat gaan we jullie krijgen…

En dat was niet wat wij in gedachten hadden en konden en wilden doen. Het was een teleurstelling voor deze vrouwen. Even was ik bang dat het contact zou stoppen. We hebben met de vrouwen gepraat over het starten van een savingsgroup. Gepraat over hoe geld nu eigenlijk werkt. Ik heb een vriend, met ervaring met savingsgroups, uitgenodigd om met deze vrouwen te praten. Die bijeenkomst was heel vermakelijk. Wat er allemaal gezegd is weet ik niet vanwege de taalbarriere. Er werd gelachen, er was contact. De vrouwen zaten op het randje van de stoel.

Even later zijn ze uit zichzelf begonnen met een savingsgroup. Hoera! Mag ik dan met jullie mee sparen?

Zo hebben we een jaar gespaard. Het was wel spannend. Tijdens een bezoekje aan de groep bleek dat iemand 1.000 UGX gespaard had en al een lening van 100.000 UGX uit de groep gehaald had. Daar gaat mijn spaargeld, dacht ik. Gedurende het jaar zijn er regels en afspraken gemaakt.

En nu…Payday!

De vrouwen hebben besloten dat ze hun spaargeld willen hebben met de rente die ontvangen is van de leningen want het is bijna kerst…

Oh nee, al het geld wordt opgemaakt en in januari start ze weer met zero… Maar goed. Het is het eerste jaar. Dat wordt een volgend leermoment.

Ik weet niet goed wat ik moet verwachten. Zou er uberhaupt nog geld in de pot zitten of is alles verdampt?

Ik kom aan op de verzamelplek: Niemand te zien, niet zo raar… dat gebeurde iedere keer als we langskwamen om te kijken hoe het ging met de groep en om te sparen met de groep. Als ik een buurtbewoner spreek, vertelt deze mij dat de vrouwen al klaar zijn.

‘Klaar?’ Ik begrijp het niet helemaal. Het hele jaar waren ze nooit op tijd en nu klaar?

‘Ja, want iedereen wilde zijn geld hebben, bijna kerst.’ Ze kijkt me veelbetekenend aan. Oh ja, natuurlijk: eten, nieuwe kleding, nog meer eten…

‘Maar de penningmeester is al bij die familie.’ Ze wijst naar de compound waar mijn kerkgroepmensen wonen.

‘Okay, dank je, laat me daar heen gaan.’

En daar zit ze, de penningmeester, met onze spaarboekjes in haar hand met het geld EN rente erin. 20% rente gekregen over mijn inleg!

Niets van het geld is verdampt.

Ik kan het bijna niet geloven. Het is mooi om te horen hoe sommige vrouwen een handeltje zijn begonnen waardoor er meer geld in de familie kwam.

‘Wat heb je geleerd?’ vraag ik.

‘Ook wij kunnen sparen.’

Wat is dit bijzonder, ik word er helemaal blij van! Volgend jaar gaan ze weer sparen en nu mag de inleg verdubbeld worden.

Ik leg met mijn spaargeld met rente meteen weer in voor het nieuwe jaar.

In januari gaan we de groep ontmoeten, bemoedigen en prijzen voor wat ze het afgelopen jaar hebben gedaan en hebben laten zien.

Elkaar vertrouwen, sparen, leningen uitgeven, betrouwbaar geweest. En deze rente krijg ik niet bij de bank. Ik spaar weer een jaartje met ze mee!