Ooit een bruin gezicht zien oplichten?

‘Wilma! Toen Uncle Y. vertelde dat je terug was, was ik zo blij.’ J. is sinds begin dit jaar in een boardingschool. Hele weken is hij daar. Alleen in de vakanties komt hij terug naar The Village of Hope.
J. kijkt me aan. Zijn hele gezicht lacht en z’n donkere gezicht licht op. ‘Ik ben zo blij je te zien.’
Een knul van 17, geeft mij een handshake, een knuffel en nog een knuffel. Tijdens ons gesprek blijft hij mij vasthouden/aanraken: een hand, mijn schouder. En hij blijft oogcontact maken.
De blijdschap straalt er aan alle kanten vanaf.

Ik herinner onze eerste kennismaking en ons afscheid.
J. was één van de jongeren die op vrijdagavond bij mij thuis kwam om samen een DVD-lessenserie over ‘relaties’ te bekijken.
Aan het eind van de eerste avond vroeg ik aan iedereen een persoonlijke reactie op de les.
J. zei niets, draaide z’n hoofd weg. ‘Je kunt dit huis verlaten als je iets gedeeld hebt’, zei ik met een grapje. Maar tegelijkertijd ook een aanmoediging om iets te delen. Ik ging verder met de anderen. Nadat iedereen een beurt aan de beurt was geweest, kwam ik opnieuw bij J.
Hij weigerde ook maar één woord te spreken, hing onderuit gezakt in de bank, vermeed oogcontact.
We ronden af. Er ontstaan allerlei groepjes met gesprekken. Ik loop naar J. toe. Misschien is het makkelijker voor hem om 1-op-1 wat te delen.
Dat gaat nog niet zo gemakkelijk.
Hij zegt dat hij bang is om in een grote groep iets te delen.
Oeps, Wilma. Je hebt deze situatie niet zo handig aangepakt. De jongeren weten van elkaar hoe ze reageren en ik heb er wat druk op gezet.

De volgende dag ben ik in The Village. J. komt naar mij toe: ‘Mag ik even met je praten?’
Natuurlijk kan dat.
We zoeken een rustige plek op het terrein. En dan vraagt hij, recht op de man af: ‘Wilma, zou jij mij willen bemoedigen?’
Er schiet van alles door mijn hoofd: Ja, dat wil ik. Waarom? Waarmee? Waartoe? Eh…positieve woorden spreken is niet mijn eerste liefdestaal*. Tijd en aandacht is mijn eerste liefdestaal.
Hij vertelt dat hij het soms moeilijk vind om door te zetten en vol te houden. Het doel voor ogen te houden.
Ik besluit dat hier voor mij een uitdaging ligt. Ik krijg de mogelijkheid om mezelf hierin te ontwikkelen.
Wat een kwetsbare vraag voor een jongen van deze leeftijd. En dat na onze kennismaking van de avond ervoor. Ik bied mijn excuus aan daarvoor. Dat ik teveel druk heb gezet en hem niet eens zo goed kende. Het spijt mij oprecht.
Hij kijkt me aan en zegt: het is oké.
We praten over school en het leven als jongere in Oeganda.

En dan… na 6 maanden moest ik afscheid nemen in Oeganda. Het was een moeilijk afscheid van J. Hij vond het helemaal niet leuk dat ik ging. Het heeft hem goed gedaan dat ik aandacht voor hem had. Informeerde hoe het ging, grapjes maakte en positieve woorden sprak.
In het huis woonde hij, sinds kort, met meerdere jongens en een ‘moeder’. Dat samen leven ging niet van een leien dakje. Voor een periode ben ik daar wekelijks een avond geweest om te luisteren, te praten en spelletjes te doen (elkaar beter leren kennen, uitspreken wat je waardeert.) En… om mijn chocoladecake te delen.
Verbinding aangaan, relaties bouwen.
En dan nu afscheid nemen: Hij kon met moeite zijn tranen binnenhouden.
‘Ik kom terug, echt waar, maar het kan even duren. Ik moet terug naar Nederland om daar mijn leven af te sluiten en gedag te zeggen…
Ik herinner me nog dat ik vroeg: ’Wat wil je: zwaaien, een handshake… of een knuffel?’ Tot mijn grote verrassing zei hij: ‘Een knuffel.’

En nu na 6 maanden hoort hij dat ik er weer ben. We boffen dat het Pasen is. Dat betekent dat de boardingschoolstudenten thuis zijn. En zo ontmoeten we elkaar de eerste keer in de kerk. Als hij mij ziet zitten, worden zijn ogen groot. Een brede lach siert zijn gezicht.

Maandag komt hij bij mij langs: ‘Wilma, toen jij weg was. Ik vond dat zo moeilijk. De eerste weken ben ik heel stil geweest. Ik heb je zo gemist.’
‘Gaan we weer opnieuw die lessen bekijken? Ik heb dat zo nodig. En ik wil nog veel meer leren.’
De vraag van vorig jaar: ‘Wil je mij bemoedigen?’ die blijft staan.

J! Binnenkort kom ik je op school bezoeken. Jou en de andere jongeren van The Village. Gewoon om bij te kletsen, je te bemoedigen, verhalen te delen of een spel te spelen. En als het vakantie is, dan gaan we weer opnieuw de lessen bekijken.

Dit is één van de (vele) redenen waarom ik terug ben gegaan. Ik voel me zo gezegend dat ik hier mag zijn, met deze contacten en mogelijkheden om te delen.

* https://liefdestalen.nl