Etnisch profileren

Deze dagen staat Jinja in het teken van een enorm groot crusade. Een grote evangelisatiecampagne. Op een veld met enorme boxen. Duizenden mensen komen bij elkaar om te zingen en Gods Woord te horen. Wonderen gebeuren er. Heel bijzonder.

Ik ken iemand in de organisatie, we hebben het er over gehad. Hij nodigde me uit om te komen. Ik ben niet zo’n mega-event-fan. En helemaal als het over God en geloof gaat, ben ik meer van de inkeer en stilte, het klooster.

Ik vind er ook wat van… van die crusade en dat deel ik ook.

Later dacht ik: ‘Dat is niet eerlijk. Ik ben er nog nooit geweest, maar heb er wel mijn mening over.’

Dus… zo bevind ik mij donderdag aan het eind van de middag op een boda naar het veld. Hoe dichterbij ik kom, hoe drukker het is. Aan de kant van de weg wordt van alles verkocht: water, sap, maiskolven, chapatti’s.

Voordat ik het terrein op kan ga ik door een poortje, mijn tas wordt nagekeken. Met de veiligheid zit het wel goed. Ik heb wat contant geld in mijn broekzak en mijn telefoon houd ik goed in de gaten. Ik kom door het poortje en meteen komt iemand van de organisatie op mij afgelopen: ‘Heeft u een tag?’ Zo’n kaartje om je nek om te laten zien dat je een bijzondere gast bent. Het duurt even voordat ik het door heb. ‘Nee, ik heb geen tag, moet ik dat hebben om binnen te komen?”

‘Nee, komt u maar… ‘

Met alle hoffelijkheid word ik naar een tent gebracht waar stoelen staan en veel witte mensen zitten.

Ik voel me ineens boos worden, niet gewaardeerd. Verdraaid. Ik kom hier net als iedereen dit event meemaken. Ik wil mijn vrienden hier ontmoeten. Hoezo, ik in een tent met witte mensen op een stoel, apart gezet. Ik wil op het veld staan, rondlopen, tussen de mensen zijn, de sfeer meekrijgen.

‘Sorry, ik wil graag op het veld staan en bij mijn vrienden zijn (ja, Ugandezen, zwarten). Gelukkig mag ik gaan. (En ja, ik begrijp deze mensen. Ze hebben ook hun instructies gekregen en deden hun best. Eén van hen keek me aan, moest lachen en kon mijn reactie wel waarderen).

Ik loop een enorm veld op. Tja, waar ik bekenden tegenkomen? Ga ik ze überhaupt wel tegenkomen in deze enorme mensen massa? Ben ik veilig hier… Zo ver ik om mijn heen kan kijken, ben ik de enige blanke en dan ook nog vrouw. Voelt dan toch even kwetsbaar. Maar al gauw zie ik iemand van de voetbal. Een grote sterke vent. Daar maar bij in de buurt blijven, mocht er iets gebeuren dan hoop ik dat hij voor mij opkomt… En dan komt de één na de ander langs: een groet, een knuffel, een gesprekje. Mensen die ik al een tijdje niet gezien had. En uitingen van waardering dat ik er ben. Ik heb genoten, daar op het veld, als één van de velen.

Kunnen we elkaar eindelijk eens benaderen en behandelen zonder kleur voorrang te geven of minder te vinden. We zijn allemaal mensen, uniek gemaakt in Gods beeld.

Etnisch profileren: wat heb ik er een hekel aan; als het in mijn nadeel werkt maar ook als het in mijn voordeel is.