Hier zit ik dan... vijfde week

in quarantaine. Het ziet er wel wat anders uit dan in Nederland. Daar is nog bewegingsvrijheid, het is gebonden aan regels maar toch.
Ik zit hier op de compound. Ik kom de gate niet uit. De overheid heeft verboden om met de auto op straat te zijn (Ik ben wel heel benieuwd hoe het is in Wairaka centrum en in Jinja).
Ik ben blij met de ruime compound. Ik heb groen uitzicht en als ik 6 rondjes loop/ren heb ik 1,5 km erop zitten.
Hier binnen zitten maakt dat ik geen boodschappen kan doen, geen geld pinnen. Ik zie de mensen van buiten niet meer.
Nou, dat laatste is niet waar. Vanmiddag kwam de guard mij ophalen. ‘Wilma, een bezoeker voor je aan de poort/hek.’
Niemand verwachtend, loop ik naar het hek… ‘He! Steve!’ Hij zit op zijn bodaboda (motor). ‘Ja, dat had je niet verwacht he!’
Nee, zeker niet. Op dit moment mag een boda weer tot 5 uur ’s middags rijden.
Hoe fijn om iemand uit Jinja te zien, die de moeite neemt om ook bij mij langs te gaan om te kijken hoe het gaat.
Dat doet me zo goed. En tegelijkertijd voel ik dan ook zo duidelijk dat deze situatie niet normaal is. Dat ik het mis om de mensen te ontmoeten.

Ik heb genoeg werk te doen. Ik verveel me geen moment. De klussenlijst lijkt maar niet kleiner te worden. Het is fijn om op te staan en te weten dat ik ‘iets’ te doen heb.
Ik probeer zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen. Regelmaat in de dagen. Bewegen, meer dan ooit, om ook mentaal gezond te blijven. Elke dag probeer ik een foto te maken van mijn leven in quarantaine. Je vindt ze op mijn Facebookpagina.

Boodschappen? Ik had al wat voorraad gemaakt. De mensen die een boda hebben kunnen boodschappen voor je doen. Ik mag niet mee. Boda’s mogen alleen goederen vervoeren en geen personen meer.
Het is wel een vertrouwenszaak, je geeft geld mee. Ook een lastige: Ga ik alles kopen wat ik normaal ook haal? Een reepje chocolade is heel duur hier. En internet…Wat ik in een maand ‘verinternet’ krijgt een boda driver nooit als inkomen.
Ingewikkeld… Wat doe ik? Laat ik het? Laat ik hem mijn geld daaraan uitgeven? En hij en zijn gezin dan? Deze mensen hebben het heel zwaar. Ze hebben geen/weinig inkomen meer. Deze mensen leven bij de dag. Geen geld om te sparen voor moeilijke tijden. Ik ben blij als ik een boda voor mij naar Jinja kan laten gaan om wat op te halen of weg te brengen. Dan geef ik wat extra geld, zodat hij eten kan kopen.

Geld dan? Ik heb ontdekt dat WorldRemit geld van mijn Nederlandse bank kan overmaken naar mijn Ugandese telefoon. In een paar minuten is dat geregeld. En dan kan ik hier met mobile money betalen. Heb ik geen cash meer nodig.

De mensen niet meer zien…Ja, dat is een feit. Daar mag ik me toe verhouden. Straks hebben we weer een meeting met onze groep (Missional Community) van de kerk. Dat doen we digitaal. Wat een zegen is internet (voor de mensen die toegang hiertoe hebben).

Zo heb ik voor nu alles geregeld. Ik ben ontzettend blij en dankbaar voor mijn gezondheid, fysiek en mentaal. En ook als dat niet zo is: mijn leven is en blijft in Gods Vaderhand.
In dat vertrouwen leef ik hier verder.