Na de ongemakkelijke boodschap

‘Wilma, onze afspraak van dinsdag niet afzeggen hoor!’
Met verwondering lees ik dit appje. Met jou heb ik nog nooit een afspraak afgezegd. De Nederlandse stiptheid, aangevuld met mijn gedisciplineerde karakter… maakt dat ik meestal te vroeg voor een afspraak ben.
‘Ik heb een getuigenis te vertellen.’
Nog wat meer verbazing: afgelopen ontmoeting deelde je al zoveel van wat er gebeurt was in jouw leven, je denken en wat je zag in de mensen om je heen.
Het maakt mij wel heel nieuwsgierig. Dat app ik hem terug… Geen antwoord. Ik zal moeten wachten tot ik hem ontmoet.
Die dinsdagmiddag hebben we een plekje gevonden in de schaduw van een boom.
‘Ja,’ zegt hij. Eerst het filmpje kijken. Dat wil ik eerst afronden en dan vertel ik het je..’ Sinds een paar weken werk ik met hem door 6 zeer rake filmpjes over ‘helpen’ en ‘ontvangen’. Dat hulp ontvangen pijn kan doen, kan ik me wel voorstellen. Maar hulp geven? Pijn doen? Na deze filmpjes en mijn 2,5 jaar in Uganda kan ik er uit eigen ervaring van delen.

Na het bekijken van het laatste filmpje van de serie, komt het verhaal.
Om het in de context te plaatsen is het goed om dit verslag eerst te lezen. Ik plaatste het in augustus. Ten tijde van de strenge lockdown en de hulp van de voedselpakketten.

https://narandeinuganda.waarbenjij.nu/reisverslag/5073854/geen-gemakkelijke-boodschap

Wat ik toen in augustus gedeeld heb, was op basis van wat ik geleerd heb van de filmpjes en het boek. Dat was geen gemakkelijke boodschap.
‘Ja, Wilma, wat je daar deelde en waar we over gepraat hebben tijdens de 6 ontmoetingen hebben mij bezig gehouden. Ik ben ermee aan de gang gegaan. Wilde het testen of het werkte. Ik wil zo graag een succesverhaal met je delen… We zijn aan het werk gegaan. De muuze (oude man) had een stuk land. Ik had energie en kracht om een varkenshuis te bouwen. Ik had wat geld om te investeren om varkens te kopen. Een tienermoeder zorgt voor de varkens en wordt daarvoor betaald. Deze tienermoeder wordt ook regelmatig gebeld als op Discovery Centre hulp nodig is bij wassen en schoonmaken. Ze kennen haar daar al en ze wordt steeds vaker gevraagd (en verdient dus geld). Daarnaast verkoopt ze bananen die hier op de compound van het oude koppel groeit. Deze tienermoeder heb ik ontmoet toen ze zwanger was. Praatte over abortus en later heeft ze het over suïcide gehad. Nu is dat helemaal voorbij en heeft ze een mooi zoontje. En ik ga elke dag met de left overs (restjes en schillen) naar de varkens. Even een praatje maken met de muuze en zijn vrouw. En zij hebben vorige week, voor kerst, het varken verkocht (en dan zijn de prijzen hoger dan normaal).’

Mijn ogen worden groter en groter, vol verbazing hoor ik hem aan.
‘Echt?! Dat wil ik zien! Kan dat?’
En zo wandelen we een paar minuten later naar de compound van het oude koppel. Ze zijn zo blij om ons te zien. Zelfs de tienermoeder is gekomen. Vol trots laten ze me de varkens zien. Mensen komen langs om de varkenspoep te kopen voor hun tuin en land. Kippen lopen nu rond waar straks ook geld mee verdiend gaat worden. Ik zie en hoor hoop. Ze delen plannen voor nieuwe varkens en wat als er biggetjes komen.
Ik voel de tranen prikken. Dit is zoveel meer waardevoller dan een zak met geld geven! Dat bewijst ook het antwoord van de oude mevrouw op mijn vraag:’Wat is het belangrijkste wat er gebeurd is?’
‘Dat er elke dag iemand langskomt.’
Wat hebben de schrijvers van het boek/filmpjes gelijk. Het gaat niet om geld of goederen (zelf niet als je tekort hebt!). Het gaat om contact, relatie, aandacht. En daardoor, door het samenwerken gaat er veel meer ‘stromen.’

Muuze, zittend op z’n vaste plek op het bankje, zo dankbaar. We halen zijn uitspraak van augustus naar voren ‘Vroeger toen ik nog jong was, kracht en energie had, was ik lui. Ik zou nu willen dat ik de kracht en energie had om iets te doen. Ik kan nu nog houtskool maken als iemand de materialen brengt.’
Ik zie een jonge jongen bezig op de compound met de voorbereidingen om houtskool te maken.

Ik schud mijn hoofd en kijk de mensen om mij heen aan. Vier blijde, tevreden gezichten.
‘Ik heb het stil gehouden omdat alleen een succesverhaal met je wilde delen. Ik heb ontdekt en het bewijs, dat wat je vertelde, en wat we zagen op de filmpjes werkt.
Onze God heeft iedereen iets gegeven. Als we samen werken kunnen we voor onszelf zorgen. Ik wil nooit, nooit wachten op blanken om mij te redden.’
Relatie, netwerk, delen van kennis, vaardigheden en materialen brengt een enorme verandering te weeg. En dat alles na het rondbrengen van voedselpakketten in een situatie van hoge nood. (Het moment voor mensen om het anders te gaan doen).
Wat heeft die ongemakkelijke boodschap van augustus, door corona, toch goed uitgewerkt.

Verwonderd loop ik naar huis. Dat ik hier mag zijn, deze mensen mag kennen, zoveel mag delen. Dat is niet altijd makkelijk. Maar dit heeft het leven van 4 mensen veranderd en daarmee gaat het nog veel meer levens beïnvloeden!
Wat ga jij delen in de komende week?

Wil je meer weten:
https://www.youtube.com/watch?v=a339VZRE3CM&t=7s
Dit is de link naar het eerste filmpje van 16 minuten. Het is gebaseerd op het boek: When helping hurts van Corbett & Fikkert