In the pub

Na een hachelijke brug overgestoken te zijn, kijk ik even terug. De planken zaten los, flinke spleten ertussen. Leuning zat los. Het wiebelde aan alle kanten. Maar gelukkig, ik ben er.
Over het gras loop ik naar het met grasbedekte huis…nou ja, een pub. De pub van Sipi.
Wij, Stephanie een Duitse en ik, zijn uitgenodigd om local beer (bier) te proeven.
Als we binnenstappen zie ik niets. Het is er schemerig. Donker is een beter woord.
Er zijn geen mannen of bier te zien. Nee, we moeten naar het achterste deel. En ja hoor, daar zitten ze in een cirkel op een stoel. Ieder heeft een slangetje in zijn mond. Enkele meters verder eindigt deze slang in het midden van de cirkel in een emmer.
Als mijn ogen gewend zijn aan het schemer, zie ik dat er een groen, bruinig goedje bovenin de emmer drijft. Het lijkt wel wat op eendekroos.
Zwijgend worden wij geobserveerd. Onze gids, Steve, pakt een stoel, gaat in de kring zitten en zuigt op z’n slangetje. Een man staat op, loopt naar buiten en komt terug met een kan heet water. Daar wordt de emmer in het midden mee gevuld.
‘O nee, Wilma! Waar ben je nu in terecht gekomen?!’
Stephanie en ik kijken elkaar aan. De stilte en de observerende ogen van zo’n vijftien Ugandese mannen beginnen wat ongemakkelijk te worden.
Stephanie verbreekt de stilte met een vraag.
De man naast haar reageert direct: ‘Je mag nog niets vragen. Eerst zal de voorzitter van deze groep spreken…’
Oeps…
Na een lange minuut, misschien waren het wel 20 seconden, staat een man op. Hij is de voorzitter. We worden welkom geheten en daarna kan iedereen zich voorstellen. Dit is een mannengroep die elke dag aan het einde van de middag bij elkaar komt om bier te drinken en de dag te bespreken. Het is ook een savingsgroup. Dat betekent dat je geld kunt sparen. Maar de groep is ook bij elkaar om elkaar te helpen met advies, maar ook met een lening. Deze lening mag je aanvullen met een gift.
We horen de verhalen van wat er allemaal tot stand gebracht is. Het is bijzonder om dit te horen. Bemoedigend.
Ondertussen krijg ik het slangetje van mijn buurman aangeboden. Ik zuig… maar ik krijg niets naar binnen. Is mijn zuigkracht te weinig? Het is hard werken om bier binnen te krijgen. Nee, hoor, het slangetje is verstopt geraakt door de… drap. Even schudden en dan kun je drinken. Lauwwarm vocht komt binnen met een rokerige smaak. Eerlijk gezegd: ik vind het lekker.
Ik geef het slangetje weer terug aan mijn buurman. Ondertussen ontstaat er een geanimeerd gesprek. Over de groep, de uitdagingen in de community, de doelen die de mannen zich hebben gesteld. Er is alle ruimte om te vragen en van gedachten te wisselen. Op een gegeven moment wil ik iets vragen. Mogelijk een tricky vraag. De mannen zien dat ik begin en stop… ‘Vertel maar..’
‘Nou, ik ben bang dat als ik dit vraag, dat jullie me direct wegsturen…’
‘Nee, daar hoef je niet bang voor te zijn..’
Ik stelde mijn vraag over de rol van de vrouwen en of ze ook iets doen voor de vrouwen. De vrouwen zijn degenen die hard werken om het bier te maken. Zelf drinken is niet gewoon. (Zit ik daar een slangetje te delen en te genieten van het bier ☺).
Het wordt een geanimeerd gesprek. Tegen het eind van ons bezoek krijg ik de vraag of ik lid wil worden van de groep.
‘Dank je wel voor je uitnodiging. Ik voel me zeer vereerd, laat me erover nadenken. Later kom ik erop terug.’
Deelnemen aan zo’n groep heeft nogal wat verwachtingen. Ik weet dat ik deze niet waar kan maken. De fysieke afstand is te groot om minimaal elke zondag aanwezig te zijn. En wat brengt mijn huidskleur voor verwachtingen met zich mee? Ik, muzungu, vrouw, lid worden van een mannengroep… Tja…
Terug in de lodge spreek ik Steve, onze gids. Hij vertelt dat de groep onder de indruk was van ons bezoek. We waren oprecht geïnteresseerd en stelden goede vragen.
De openheid om te reageren was mij ook opgevallen.
Steve blijkt niet alleen gids te zijn maar ook lid te zijn van deze groep. De boef, dat had hij ons niet vertelt.
Ik vraag hem om de groep te bedanken voor de uitnodiging. Dat ik niet in de gelegenheid ben om volwaardig lid te zijn. Maar dat ik wel wil investeren in deze groep, in de gezinnen, voor de community.
Met Steve had ik al gesproken over wat ik doe. Hij was zeer geïnteresseerd.
‘Wil je dan delen wat je mij vertelt hebt?’
‘Ja.’
Hij kijkt enthousiast. Ik ga het vanavond aan ze vragen. Je hoort van mij.
En ja hoor, ik krijg de reactie dat ze mijn antwoord begrijpen en of ik terug wil komen om meer te delen.
Dussss… binnenkort zal ik nog een keer naar Sipi afreizen, die gammele brug oversteken om de mannen en mogelijk hun vrouwen te ontmoeten en te delen over hoe je kunt bouwen aan gezonde, sterke gezinnen.
Ik kijk er al naar uit! En naar het bier….