Sorry, opnieuw Serere…

Ik had gezegd dat de vorige blog de laatste zou zijn over Serere. Niet wetend dat ik binnen vier weken weer op weg zou gaan naar Serere. Er kwamen signalen dat het nodig was. Zo vertrokken Abel, Leah (z’n a.s. vrouw) en ik ’s morgens heel vroeg. Een rit van zo’n 6 uur voor de boeg.
We gaan een echtpaar ontmoeten, waar het niet goed gaat. En als we er dan toch zijn dan willen we ‘het comité’ ontmoeten. Dit is een groep mensen uit de verschillende dorpen en kerken in het district waar we contact mee hebben. Zij helpen om de lesweken te organiseren. Dat er een plek is waar wij kunnen slapen en dat er eten gekookt word. Koken is een dagtaak. Het lukt ons niet om dat zelf te doen omdat houtskool wordt gebruikt en dat vergt veel tijd.
We hoorden van wat onrust over onze aanwezigheid. Een lid van het comité is zijn taak kwijtgeraakt omdat hij met ons samenwerkt. Het is goed om deze mensen te ontmoeten en naar ze te luisteren. Te horen wat er speelt en waar ze staan en hoe we verder kunnen gaan.

Allereerst hebben we de man opgezocht die zijn taak is kwijtgeraakt. Wat was het een verrassing voor hem dat we onverwachts op bezoek kwamen. Het was goed om te luisteren naar zijn verhaal.
Daarna hebben we het comité ontmoet. Zij waren erg blij dat we gekomen zijn.
Ze waren bang dat we niet meer wilden komen door de onrust. (Geen haar op ons hoofd die daar aan dacht.) Jullie blijven komen? Ja! In januari komen we voor een week terug met lessen over huwelijk, relaties, communicatie, conflicthantering. Het comité is blij, applaudisseren en kijken met stralende ogen naar ons

Na een lange dag van reizen en verschillende ontmoetingen komen we aan bij het echtpaar, waar we ook slapen. Het is ondertussen al laat… Als we daar binnenkomen zit er iemand van de vorige lesweek op ons te wachten.
Het is even slikken en schakelen. Geen rust of tijd voor mezelf. Weer investeren en geven. Mijn dag begon vanmorgen om 4 uur, ik zou graag willen eten en naar bed.
We delen de maaltijd samen, hebben fijne gesprekken.
We raken bemoedigd door wat we horen: deze mensen zijn zo enthousiast over de informatie die ze een paar weken geleden hebben gekregen: deze jongeman deelde het in zijn gezin, zijn familie. En wil het delen met iedereen die het maar horen wil.

Tijd om te gaan slapen. Er is een kamer voor Leah en mij met een eenpersoonsbed. Ja, die mogen we gaan delen vannacht. En dan moet je weten dat de bedden smaller zijn dan in Nederland.
Het was knus. Ik heb niet zo lekker geslapen. De volgende dag begint om half 8 ’s morgens met het echtpaar. Dat was een schokkende en pittige ontmoeting. Pijnlijk, verdrietig. Er is zoveel ellende op tafel gekomen. Het was een uitdaging om dit te doen. Tussendoor was in mijn hoofd: ‘God, help mij te doen wat ik moet doen, help mij om de juiste vragen te stellen.’
Mijn aanpak was niet ‘des-Ugandees’. Ik vermoed dat ik de eerste ben die de ruimte nam om in te spreken in hun leven. En dan ook nog een blanke vrouw.
De vraag is: willen jullie vechten voor jullie huwelijk. Hij zegt ‘ja’. Zij wil tijd om hierover na te denken.
Het was pittig en intensief. Ik had me er niet op ingesteld om te horen wat ze te delen hadden. What a mess in this life!
En nog steeds: ze zijn mijn vrienden. Ik respecteer hem, ondanks dat ik vragen heb gesteld die niet gewoon zijn voor de cultuur. Ik heb het vuur aan de schenen gelegd. Met als enige doel dat ik ze gelukkig wil zien. Geen idee op welke manier dat gaat gebeuren.
Eind december gaan we opnieuw naar Serere om dit echtpaar te ontmoeten.

Op de terugweg nemen we een lid van het comité mee naar Jinja.
Het geeft tijd om te praten en elkaar beter te leren kennen. Hij zegt: ‘De mensen zijn zo blij met jullie lessen. Kom alsjeblieft terug en leer ons meer. Jullie geven om ons. Jullie zijn geïnteresseerd in ons persoonlijk.’ Donkere ogen kijken mij aan.
‘Ja, hehe…’ denk ik… Nee, dit is een hele nieuwe ervaring voor deze mensen. Dat wij een lange reis, tijd er voor over hebben om hen op te zoeken. Te luisteren, te delen, relatie op te bouwen.
Dit is wat hier nodig is: echte aandacht en interesse, samen oplopen door de lessen, door de vreugde maar ook door de pijnlijke situaties.