To the West…

De afgelopen dagen was ik in het westen van Uganda om les te geven.
Bijna 10 uur rijden in de auto om zo het dorp van Abel te bereiken. We passeerden de evenaar. Daar hebben we even gestopt om de toeristische foto te laten maken.
https://www.youtube.com/watch?v=AgG1ct-rvy8
In dit filmpje zie je het wonderlijke wat daar gebeurt: het water aan de ene kant van de evenaar draait linksom en aan de andere kant van de evenaar draait het rechtsom.

Langzamerhand zagen we het landschap veranderen. Naar een erg groen en heuvelachtige omgeving. Prachtig!
Veel bananenbomen, veel koeien. Hoera! Dat betekent deze dagen veel verse melk drinken.
Voor het eerst in mijn leven heb ik ananasvelden gezien. Weet jij welk deel van de plant een ananas is?
Het laatste stukje van de reis was een uitdaging voor mij. Zo steil omhoog rijden.. Ik ben elke keer nog bang dat de auto terugzakt of de helling niet kan trekken.

Als we er bijna zijn zegt Abel:’Wat willen jullie: naar het huis of naar de kerk? De mensen wachten daar op jullie.’
Ik schrik: ‘Nee… morgen starten we toch met de lessen?!’
Ja, dat klopt, maar ze staan al op de uitkijk.
Tja, dan neem ik toch even de tijd om de mensen te begroeten.
Het is overweldigend hoe gastvrij en vriendelijk ze zijn. Zo blij dat we zijn gekomen.
Gelukkig begrijpen de mensen dat we vermoeid zijn van de lange reis. En mogen we naar ons onderkomen gaan om te eten en te slapen. We mogen logeren in een huis op een heuvel met een prachtig uitzicht. (En dan ’s nachts die sterrenhemel! Zoveel sterren heb ik nog nooit gezien). Het is er zo stil, geen auto’s, bodaboda’s, machines…. Stilte, alleen de natuurgeluiden en de stemmen van de mensen. Ik geniet er volop van.

Als er de mogelijkheid is om ’s avonds een tante van Abel te bezoeken die in het ziekenhuis is, ga ik natuurlijk even mee.
Zo rijden we rond 22.00 uur in het pikkedonker naar het ziekenhuis. Elke keer een verrassing hoe het eruit ziet. Ze is de enige vrouw op de zaal. Ze is ’s middags bevallen van een gezonde zoon. Ze is verrast als er een onbekende muzungu (blanke) haar op komt zoeken. De voorzieningen zijn erg sober. Gelukkig is met deze bevalling alles goed gegaan en is er een gezond kindje geboren. Want anders…

Zaterdag en zondag geven Abel en ik de lessen over huwelijk, relatie, communicatie, verschillen tussen man en vrouw in de communicatie. We delen over de 5 liefdestalen. Ze nemen de kans om op papieren hun gedachten, vragen en zorgen te schrijven. Dat helpt ons met de lessen. Geweldig om te zien dat er couples aanwezig zijn. Dat ze zo open zijn om mee te werken. We worden aangesproken, mooie en moeilijke zaken worden benoemd. Ook de specifieke problemen die in deze community spelen komen op tafel.

Er zijn hier mensen die een dag ervoor al begonnen zijn met de wandeling naar deze plaats. Deze dagen slapen ze bij mensen thuis. Dit alles om deze twee dagen bij te kunnen wonen.
Maandag was onze vrije dag. Tijd om iets van de omgeving te bekijken. Toen de mensen doorhadden wat we er nog waren kwam de vraag: ‘Kunnen we niet doorgaan met de lessen?’

Het geeft aan hoeveel de mensen er voor over hebben om erbij te zijn en ze verlangen naar meer. Tijdens deze twee dagen ontdek ik veel meer waarover we les kunnen (moeten!!) geven.
Ja, dit is niet mijn laatste bezoek hier…