Is werken en wonen in Uganda leuk?

Ja, ja! En nee.
Ik heb geleerd om met twee woorden te spreken. Uganda is mooi, het groen, de roodbruine grond. Alle dagen zon. Vriendelijke mensen.
Ik geniet hier. Zit lekker in mijn vel. Maar er zijn momenten dat ik er wel uit zou willen springen. De ene dag kan ik het beter handelen dan de andere dag.
Ik ben en blijf een Nederlander. En ik heb een persoonlijkheid dat ik heel gedisciplineerd en nauwgezet ben. Vergeet dat maar in Uganda. Als ik daar heel erg aan vast blijf houden, raak ik snel overspannen.
Dit was een van de grootste verrassingen voor mij: ik kan heel flexibel zijn. Een heerlijke ontdekking. Maar soms speelt mijn nauwgezetheid op.
Ik ben hier NU en wil iets DOEN. Plannen is hier een grote uitdaging. En daarna of de planning wel door gaat zoals ik bedacht had.
Een muzungu vertelde mij: ‘Wij plannen hooguit twee afspraken per dag. Eentje in de morgen en eentje in de middag. En dan mag je blij zijn als er eentje van doorgaat.’
Eh! De eerste keer toen ik dit hoorde gingen mijn nekharen recht overeind staan. Maar zo kan ik hier niet functioneel zijn…
Groot verschil: het gaat hier niet in eerste instantie om functioneel zijn. Het gaat hier om relatie. En daar maak je tijd voor.
Die twee afspraken per dag… daar houd ik me niet altijd aan… eh.. meestal niet. Want als deze afspraken, door wat voor reden niet doorgaan, heb ik er zo’n ontevreden gevoel over de dag en dat kan weer snel naar overspannenheid gaan.
Ik ben toch iemand die probeert zoveel mogelijk in een dag te doen. Soms lukt het. Soms sta ik ervan te kijken wat ik toch voor elkaar heb gekregen. En de andere dag is niets terecht gekomen van mijn agenda.
Zoals nu. Ik ben op tijd uit bed gekomen. Huis in orde gemaakt, want ik krijg bezoek. En dat vind ik best een beetje spannend. Ik ben alleen, moet dus overal alleen voor zorgen, voor de gezelligheid, het gesprek maar ook het eten en drinken. En dan ook nog op de Ugandese wijze… of zal ik me toch vasthouden aan het Nederlandse ritme?!
Hier is om 11.00 ontbijt… (Pfft). Ik wil een kopje thee en een koekje. Maar ja, ik wil mijn visite ook niet voor het hoofd stoten.
Een ding is duidelijk. Ik ben deze blog aan het schrijven terwijl ze hier al zouden moeten zijn… Of nee, op z’n Ugandees: 10 uur betekent alles tussen 10.00 en 10.59 uur. Ik heb nog zo’n 20 minuten. Daarna mag ik me geïrriteerd gaan voelen. Niet nu. Ik heb geleerd om deze tijd voor mezelf zinvol in te vullen. En dat werkt goed. Maar niet nu… ik wil nog wortels halen, maar als ik nu wegga (en boodschapje doen, kost even tijd), kan mijn visite voor de deur staan.
Dan toch maar thuis blijven. Dan maar een huzarensalade zonder wortel en zonder doperwten. Doe ik er wel groene paprika door.