29 jaar en in een paar maanden oma worden…

Ja, je leest het goed. Geen typefout. Echt negenentwintig jaar.
De afgelopen week was ik in Serere. Weer terug op de bekende plek. Ik miste mijn buurvrouw. Zij kookte de laatste keren voor ons. Langzamerhand kwam ik meer van haar te weten. Ze komt uit het westen van Uganda. Ze is naar het noord oosten gekomen omdat haar oma daar woont. En dan ben je daar: grashuisjes (al kan zij een kamer van stenen bewonen), geen schoon drinkwater, geen elektra, geen baan en de taal niet spreken. Dag in dag uit daar zijn, waar niet zoveel gebeurd. Een moeilijk leven. Maar ja, je zit erin, geen toekomst, geen verandering zien.

Ze is er niet… Haar dochter woont in haar kamer. Ze spreekt en begrijpt geen Engels. Contact bleef bij vriendelijk lachen en de hand opsteken.

Tot mijn laatste avond in Serere. Mijn buurvrouw is terug. Ik had haar niet verwacht. Een fijne verrassing. We begroeten elkaar op de Ugandese manier: een omhelzing.
Ze vertelt dat haar dochter nu bij haar woont… Ja, dat heb ik gemerkt.
‘En ze is zwanger…’
De manier waarop ze het zegt, laat mijn alarmbellen rinkelen. Wat heeft mijn buurvrouw de vorige keer verteld over haar leeftijd? Het is net of er kortsluiting in mijn hoofd komt.. Haar leeftijd?!
‘Hoe oud ben jij ook maar weer?’ vraag ik.
’29.’
Ik val helemaal stil… ‘Dus jij wordt over 4 maanden oma?!’
Ze knikt.
Oh nee…
Ik durf verder te vragen. ‘Hoe oud was jij toen jij je dochter kreeg?’
’13 jaar….’
Ik kijk haar aan.. ‘Was het je keus of een ongelukje of…. Verkrachting?’
‘Verkrachting.’
‘En je dochter?’
‘Ze is 16 en verkracht door de opa van buren…’
Ik zie de pijn in haar ogen. De zorgen over haar dochter, maar ook de pijn van haar verleden.
De geschiedenis herhaalt zich.
Deze jonge vrouwen, nooit geleerd om ‘nee’ te zeggen. Niet geleerd om zichzelf te beschermen tegen de acties van jongens en mannen.
De dochter geeft aan dat ze deze baby helemaal niet wil. En dan groeit je buik, met iets daar binnenin wat je helemaal niet wilt.

Wat is er toch aan de hand hier in dit land? Waarom gedragen jongens en mannen zich op deze manier?
Wat is de manier om dit aan te pakken, bespreekbaar te maken? Welke normen en waarden willen we hanteren? Waar halen we deze vandaan?

Zolang dit gebeurt is een ‘International Woman Day’ nodig.
Meisjes en vrouwen: je hebt het recht om je grenzen aan te geven!
Jongens en mannen: welke waarde geef je meisjes en jongens?
Het is tijd om deze cirkel in het leven van deze vrouwen te breken.
Het was bijzonder om voor deze vrouwen te bidden. In mijn gedachten en gebeden reizen ze met mij mee naar Wairaka.