Mijn zintuigen moeten tot rust komen…
Door: Wilma
Blijf op de hoogte en volg Wilma
28 Mei 2020 | Oeganda, Wairaka
Na 65 dagen in quarantaine op mijn rustige, groene compound mocht ik gisteren voor het eerst in mijn auto de weg op. Wat heerlijk om te ervaren dat mijn 30-jaar oude auto in 1x start. Het is rustig op de weg. Bijna verdacht rustig… Eergisteren mocht je voor het eerst met private auto’s de weg op… Hebben ze de regel teruggedraaid? Geen taxibusjes op de weg (klopt, die mogen volgende week), weinig vrachtwagens.
Het was een genot om te rijden. Het is wel oppassen geblazen. Op plekken waar je het niet verwacht liggen ineens autobanden op de weg. Eén voor één mogen we erdoor. Ja, ik zit alleen in de auto. (Maximum van drie personen is toegestaan). En als je alleen in je auto zit hoef je geen mondkapje voor. Zodra je de auto uitgaat moet je je kin, mond en neus bedekken. Niet dat je het veel ziet in de stad. En de twee meter (!!) afstand is ook weinig van te merken.
Het is rustig op de weg, maar intensief om op weg te zijn. Mensen, bodaboda’s, beweging, geluid. Ik ben dat ontwend in mijn quarantaine tijd.
Zodra ik mijn auto parkeer, staat er een jongen op mijn raam te kloppen: ‘Meloen, mevrouw?’
Ja, ik kom, maar eerst wil ik mijn andere boodschappen doen.
Het is een vreemde, bekende gewaarwording om na zo’n lange tijd weer in de supermarkt te zijn en in de Central Market (dicht op elkaar, smalle paadjes). Zoeken naar wat ik nodig heb. Ik zie dat de prijzen zo hier en daar flink omhoog zijn gegaan.
Een telefoontje van Charles: ‘Ik ben in de stad, kunnen we elkaar ontmoeten?’
Natuurlijk, dat gaan we doen. Ik had een kilo popcorn-mais bij hem besteld. Hij was begonnen met nieuw werk voor de lockdown. Dat werk is nu ook ‘down’. Geen inkomsten. Nu verkoopt hij popcorn-mais van zijn ouders.
Een andere vriend is er ook. Wat heerlijk om elkaar weer face-to-face te zien, op gepaste afstand. Niet de knuffels die hier zo gewoon zijn, geen handshakes… maar toch. We hebben elkaar gezien.
Tijd om Nederlandse vrouwen in Jinja te ontmoeten. Heerlijk om bij te kletsen. Te horen hoe het de afgelopen gegaan is. De uren vliegen voorbij. Ik voel dat ik moe ben, zo moe, mijn ogen voelen zwaar en vermoeid.
Gauw weer terug naar mijn groene, rustige omgeving om mijn ogen en oren weer rust te gunnen en na te genieten van de ontmoetingen.
Het was een genot om te rijden. Het is wel oppassen geblazen. Op plekken waar je het niet verwacht liggen ineens autobanden op de weg. Eén voor één mogen we erdoor. Ja, ik zit alleen in de auto. (Maximum van drie personen is toegestaan). En als je alleen in je auto zit hoef je geen mondkapje voor. Zodra je de auto uitgaat moet je je kin, mond en neus bedekken. Niet dat je het veel ziet in de stad. En de twee meter (!!) afstand is ook weinig van te merken.
Het is rustig op de weg, maar intensief om op weg te zijn. Mensen, bodaboda’s, beweging, geluid. Ik ben dat ontwend in mijn quarantaine tijd.
Zodra ik mijn auto parkeer, staat er een jongen op mijn raam te kloppen: ‘Meloen, mevrouw?’
Ja, ik kom, maar eerst wil ik mijn andere boodschappen doen.
Het is een vreemde, bekende gewaarwording om na zo’n lange tijd weer in de supermarkt te zijn en in de Central Market (dicht op elkaar, smalle paadjes). Zoeken naar wat ik nodig heb. Ik zie dat de prijzen zo hier en daar flink omhoog zijn gegaan.
Een telefoontje van Charles: ‘Ik ben in de stad, kunnen we elkaar ontmoeten?’
Natuurlijk, dat gaan we doen. Ik had een kilo popcorn-mais bij hem besteld. Hij was begonnen met nieuw werk voor de lockdown. Dat werk is nu ook ‘down’. Geen inkomsten. Nu verkoopt hij popcorn-mais van zijn ouders.
Een andere vriend is er ook. Wat heerlijk om elkaar weer face-to-face te zien, op gepaste afstand. Niet de knuffels die hier zo gewoon zijn, geen handshakes… maar toch. We hebben elkaar gezien.
Tijd om Nederlandse vrouwen in Jinja te ontmoeten. Heerlijk om bij te kletsen. Te horen hoe het de afgelopen gegaan is. De uren vliegen voorbij. Ik voel dat ik moe ben, zo moe, mijn ogen voelen zwaar en vermoeid.
Gauw weer terug naar mijn groene, rustige omgeving om mijn ogen en oren weer rust te gunnen en na te genieten van de ontmoetingen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
